Ο ΝΙΚ ΒΟΥΙΣΙΤΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟ (BULLYING)
3:43:00 PM
Ο ΝΙΚ ΒΟΥΙΣΙΤΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΧΟΛΙΚΟ
ΕΚΦΟΒΙΣΜΟ (BULLYING)
Πολύ συχνά όταν τα παιδιά γίνονται θύμα εκφοβισμού, σε επόμενο στάδιο μετατρέπονται και τα ίδια σε θύτες! Τραγικό, αλλά αληθινό.
Ένα από αυτά έγραψε: «Άρχισα να πιστεύω ότι δεν είμαι αρκετά καλός ... ότι οι άλλοι δεν με συμπαθούν... Και άρχισα να μισώ τους άλλους ανθρώπους».
Έτσι, πολλά παιδιά εκεί έξω υποφέρουν ως θύματα αυτής της αδίστακτης συμπεριφοράς. Σε μια πανεπιστημιακή μελέτη στην Αμερική οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι παιδιά είχαν υποστεί παρεχόχληση από άλλα παιδιά μία φορά κάθε 7 λεπτά σε παιδική χαρά και μια φορά κάθε 25 λεπτά στην τάξη!
Δεν είναι απλά ένα πρόβλημα. Είναι επιδημία. Κι ας μην σταθούμε στα απρόσωπα στατιστικά στοιχεία. Υπάρχουν πολύτιμες τρυφερές ζωές πίσω από αυτές τις ανησυχητικές τάσεις. Και όπου κι αν πάω, ακούω τις ιστορίες τους με αγωνία. Το πνεύμα μου θλίβεται για αυτούς, επειδή ξέρω τον πόνο τους. Είχα το ίδιο είδος της κακοποίησης όταν ήμουν στο σχολείο.
Ωστόσο, μαζί, μπορούμε να κάνουμε κάτι γι ' αυτές τις επιθέσεις. Και όλα ξεκινούν από μια απλή διδασκαλία: Την καλοσύνη. Την ευγένεια της ψυχής. Την αληθινή αγάπη.
«Ο πρώτος και μοναδικός μου καυγάς στην αυλή του Γυμνασίου μας ήταν με τον Chucky, τον μεγαλύτερο ψευτοπαλικαρά του σχολείου. Το πραγματικό του όνομα δεν ήταν Chucky, αλλά είχε πορτοκαλοκόκκινα μαλλιά, φακίδες και μεγάλα αυτιά, σαν την φονική κούκλα της εφηβικής ταινίας τρόμου “Chucky”, οπότε θα τον αποκαλώ έτσι, για να μην αποκαλύψω την αληθινή του ταυτότητα.
Ο Chucky ήταν ο πρώτος άνθρωπος που ενέπνευσε σοβαρά στην καρδιά μου τον φόβο. Όλοι αντιμετωπίζουμε στη ζωή μας φόβους, άλλοτε πραγματικούς και άλλοτε φανταστικούς. Ο Nelson Mandela έχει πει ότι γενναίος άνδρας δεν είναι αυτός που δεν νιώθει φόβο, αλλά αυτός που τον υπερνικάει. Σίγουρα ένιωσα φόβο όταν ο Chucky προσπάθησε να με πετάξει κάτω, αλλά το να υπερνικήσω αυτόν τον φόβο, ήταν ζήτημα ολότελα διαφορετικό.
Οι φόβοι σου και οι φόβοι μου είναι ένα πραγματικό δώρο Θεού, έστω κι αν εκείνη την εποχή που τσακώθηκα με τον Chucky δεν θα μπορούσες με τίποτα να με πείσεις για την αξία αυτής της αλήθειας. Οι πιο πρωτογενείς μας φόβοι, όπως ο φόβος της φωτιάς, ο φόβος της πτώσης και ο φόβος που προέρχεται από τον βρυχηθμό ενός άγριου ζώου, είναι καλωδιωμένοι μέσα μας ως εργαλεία επιβίωσης. Κατά συνέπεια να είσαι ευτυχής για τους φόβους αυτούς και να τους κουμαντάρεις – μην αφήνεις να σε κουμαντάρουν αυτοί.
Ο υπερβολικός φόβος δεν είναι καλό πράγμα. Πολύ συχνά οι φόβοι μας ότι θα πέσουμε, θα απογοητευτούμε ή θα απορριφθούμε, μας παραλύουν. Εμείς αντί να αντιμετωπίσουμε αυτούς τους φόβους στα ίσια, τους παραδινόμαστε και περιορίζουμε έτσι τον εαυτό μας.
Μην αφήνεις τον φόβο να σε αποτρέπει από το να κυνηγήσεις τα όνειρά σου. Πρέπει να συμπεριφέρεσαι στον φόβο, όπως συμπεριφέρεσαι στον αυτόματο ανιχνευτή καπνού: Δίνε προσοχή όταν αρχίζει να χτυπάει, κοίτα τριγύρω και δες αν υπάρχει όντως πραγματικός κίνδυνος και δεν χτύπησε απλά κατά λάθος. Αν δεν υπάρχει πραγματική απειλή, βγάλε από το μυαλό σου τον φόβο και συνέχισε τη ζωή σου.
Εγώ συγχώρησα όλα εκείνα τα παιδιά που με πείραζαν και με κορόιδευαν. Δεν το έκανα για να τα απαλλάξω από την ενοχή. Τα συγχώρησα για να ελαφρύνω τον εαυτό μου από την οργή και την αγανάκτηση. Μου αρέσει ο εαυτός μου. Με ήθελα ελεύθερο!»
Απο το βιβλιο «ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΟΡΙΑ»,
κεφ. 6 «Χωρίς χέρια, μα όχι ακίνδυνος»
0 σχόλια